Wchodząc do sali kinowej, zdziwiła mnie ilość osób siedzących na miejscach i czekających na „powrót Spidermana”. Było ich około 10. Zajęłam miejsce i ze zdziwieniem patrzyłam na pojedyncze osoby wchodzące na sale. W końcowym rezultacie widzów było ok.20-30.

Wspaniale przedstawiona czołówka, ukazująca historie pierwszej części, wszystko zrobione w animowanej wersji. Oczywiście zaczyna się „niewinnie”. W miarę, gdy akcja się rozwija, widz odczuwa coraz większe emocje, towarzyszące również bohaterom. Film zawiera świetne sceny akcji, ale nie jest nimi wypełniony po brzegi, jest w nim również miejsce na przemyślenia głównego bohatera, jak i na niezbyt rozbudowany(to plus, nie minus) wątek miłosny. Efekty specjalne świetnie zrobione, nie przesadzone, więc nie trzeba się bać, iż przez cały czas projekcji filmu będziemy obrywać szkłem, spadać i wybuchać.
Sumując:
Wszystkie składniki dodane w odpowiednich proporcjach, łącznie z humorem,który w takich filmach jest rzadkością...

Wiedziałam, że musi tam być Defoe, który w pierwszej części grał goblina.
Człowiek, który w filmie pojawił się na 10 sekund, sprawił, iż wiele osób zapamięta, już nie jego postać w jedynce, ale odbicie w lustrze w drugiej części. Co tu ukrywać Defoe jest jednym z najwybitniejszych aktorów minionego pokolenia

Czy mamy zatem zastanawiać się, czy nasz listonosz nie jest przypadkiem spider manem, nauczycielka kobietą kotem, sąsiad batmanem, a sprzedawca super manem??? Zdecydowanie nie. Jak to ujęła ciotka Parkera, każdemu z nas jest potrzebna wiara(niekoniecznie w super bohaterów, ale w sprawiedliwość, miłość i odwagę)

Podczas takiego filmu, trudno zdecydować się na wyjście do toalety, gdyż praktycznie cały czas coś się dzieje.
Film nie tylko dla fanów komiksu czy serialu animowanego, ale i dla tych, którzy chcą zobaczyć 2 godziny naprawdę dobrego filmu.