Recenzja filmu

Spider-Man 2 (2004)

Akcja "Spider-Mana 2" rozgrywa się mniej więcej dwa lata po wydarzeniach z pierwszej części. Peter Parker\Spider-Man jest studentem college'u. Wyprowadził się od ciotki May i teraz mieszka w podrzędnej kawalerce i pracuje w pizzerii, z której i tak na samym początku filmu zostaje zwolniony. W sytuacjach zagrożenia zamienia się w Człowieka-Pająka i dzięki swoim niezwykłym umiejętnościom ratuje mieszkańców miasta z kłopotów. W drugiej części filmu musi stoczyć pojedynek z szalonym Dr. Octopusem oraz... własnymi wątpliwościami i słabościami. Tak w skrócie przedstawia się fabuła filmu "Spider-Man 2". Nie więcej niż parę dni temu wchodziłam do kina z przekonaniem, że każdy sequel kinowego przeboju jest gorszy od pierwszej części. Dwie godziny później wychodziłam z kina, uświadomiwszy sobie, że bardzo się myliłam. Otóż "Spider-Man 2" nie dość, że dorównuje pierwszej części, to pod wieloma względami ją przewyższa. Do najlepszych należą sceny walki z Doktorem Octopusem oraz te, w których Spidey "śmiga" między wieżowcami. Pokazują one niezwykłą zwinność i szybkość Spider-Mana. Film ukazuje również dwie osobowości głównego bohatera: targanego sprzecznymi uczuciami, niezdarnego, pechowego, lecz utalentowanego studenta college'u, Petera Parkera, oraz wielkiego bohatera, obdarzonego niezwykłymi umiejętnościami Spider-Mana, w którym mieszkańcy miasta pokładają swoje nadzieje. Jednakże w filmie nie zostały zachowane odpowiednie proporcje. Jest tu o wiele za dużo przemyśleń głównego bohatera i poszczególnych postaci, m.in. ciotki May, która w prawie każdej scenie ze swoim udziałem ubolewa nad stratą męża i opowiada o odpowiedzialności i bohaterstwie z ogromnym przejęciem, co po pewnym czasie staje się wręcz komiczne. A skoro już mówię o komizmie; w tej kategorii "dwójka" jest zdecydowanie lepsza od "jedynki". Najbardziej rozśmieszyła mnie scena, w której ściana spada na Mary Jane; Spider-Man w ostatniej chwili ją podtrzymuje; uginając się pod ciężarem ściany patrzy na Mary Jane i mówi: "Cześć! To jest bardzo... ciężkie". Poza zabawnymi momentami występują tu też momenty wzruszające. Wprawdzie jest ich niewiele, ale ważne, że są. Otóż kiedy Spidey po uratowaniu pociągu od katastrofy mdleje z wysiłku, w jego kierunku wyciągają się ręce pasażerów, podtrzymując go, by nie spadł do rzeki. Kolejnym momentem jest ten, w którym Harry krzyczy za odchodzącym Dr. Octopusem: "Tylko nie zrób krzywdy Peterowi!". Jest to dowód na to, że Harry pomimo wcześniejszej bójki z Peterem kocha go jak brata. Przy okazji rozwija się także wątek miłosny między Peterem a Mary Jane. Przez cały film Mary Jane sprawia wrażenie, jakby podświadomie od początku wiedziała, kto ukrywa się pod maską Spider-Mana, co potwierdzają jej słowa do Petera pod koniec filmu: "Chyba zawsze wiedziałam". Niewątpliwie wielką rolę odgrywa tu moment, w którym Spidey traci swoje umiejętności, co idzie na równi z jego niechęcią do swojego daru, który tak go unieszczęśliwia. Lecz kiedy Mary Jane zostaje porwana, dokonuje wyboru. W tej chwili jest dla niego najważniejsze jej życie, więc Peter na powrót staje się Spider-Manem. Mówiąc krótko, polecam ten film. Mimo kilku wad i błędów technicznych, jest to chyba najbardziej widowiskowy film tego roku, oczywiście zaraz po "Powrocie Króla".